TRADUCTOR - TRANSLATER

English plantillas curriculums vitae French cartas de amistad German documental Spain cartas de presentación Italian xo Dutch películas un link Russian templates google Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Madrid

sábado, 1 de enero de 2011

LA POESÍA DE LOS GITANOS.

1 comentario:

  1. La literatura gitana "escrita" está formada en primer lugar por la transcripción de la tradición oral.
    En su interior encuentra lugar una amplia producción poética, expresión de los sentimientos que nacen de las experiencias de vida cotidiana o del deseo de un redescubrimiento de los valores tradicionales fundamentales.
    El proceso de emancipación en el plano social y político iniciado en las últimas décadas ha puesto las bases para la formación de una élite intelectual gitana. El redescubrimiento de valores importantes, entre los cuales el uso del idioma materno, ha entre otras cosas inducido a algunos Rom y Sinti entre los más sensibles a hacer cumplir un salto de calidad a la tradición narrativa gitana, favoreciendo un pasaje desde la forma oral hacia la forma escrita.
    Un ejemplo de la sensibilidad que surge del ánimo gitano nos lo dan estas poesías compuestas por varios autores, pertenecientes a grupos diversos.
    Rac saví ni bistarav
    Sováv ánde mi kampína
    ashunáv avrí, varéko galamí,
    ushtilém sa chidén pe te ladén,
    den ma muj po anáv
    e pachardé tradén.
    Dikháv me chavrrén
    sar guglé sovén
    e naj tsiknorré vazdáv
    achilá lésko thán chingó,
    morá te ladá? so te kerá?
    ináj prvo drom, ni merá.
    Ali gejá tsiknorró
    ni asvín ni muklá
    iziló ánde mi angáli
    e vah phutardá
    tála péste darátar o than mutardá.
    An dji pharipé pelá mánge
    e rroméski bax, akushlém prvo drom
    kaj sem bijandó bibaxtaló
    the kaj sem bijandó sar Rrom.
    Una trágica noche
    Dormía en mí carroza
    cuando sentí a alguien gritar,
    me levanté listo para escapar
    pero me llamaron por nombre,
    eran los gendarmes.
    Veía a mis niños
    que dormían plácidamente,
    tomé en brazos al mas pequeño
    dejando su lecho mojado,
    ¿debía escapar?¿que hacer?
    no era la primera vez.
    Aquél pequeño no lloró,
    se estiró entre mis brazos
    abrió las manos
    pero del miedo
    hizo pipí en la tierra.
    En el corazón sentí entonces fuerte el peso
    del destino de los Gitanos,
    por primera vez imprequé
    por haber nacido enyetado
    y por haber nacido Gitano.

    ResponderEliminar